Paul Soete / Kris De Meester

Vergaderen veronderstelt infrastructuur en uitrusting. Het honderdjarige ILO draagt in zich de sporen van de evolutie van het facility management van conference centers. Van het sturen van vergaderingen met voorzitters, sprekers op de tribune, sprekers vanuit de zaal, oproerkraaiers in de tribune, ijverige dan wel slaperige zaalwachters, en uiteraard tolken. Is de zaalwachter de behoeder van de ruimte , dan is de tolk de behoeder van de tijd.

Veel sprekers betekent dus tussenkomsten met tijdslimieten. Wie niet binnen de tijd blijft, wordt gesanctioneerd. De voorzitter interpreteert de tolerantie. In plenum staat een verkeerslicht opgesteld voor de spreker met de drie phases : groen, oranje en rood al dan niet vergezeld van een belsignaal.

Zo zagen we onze vakbondsman versnellen toen het licht van groen op oranje sprong. Toch werd hij nog geflitst toen hij door het rood ging. Wat dan weer door één van zijn collega’ s werd betwist. Erger verging het een Noord-Afrikaanse minister, die in de rode phase mondeling tot orde werd geroepen door een Subsaharaanse vrouwelijke voorzitter. Hij was helemaal de kluts kwijt. Misschien kan de VAR hier in de toekomst een oplossing brengen.

Er zijn drie officiële talen in de ILO. Met de niet officiële erbij gaat men tot maximum 10 talen in plenaire zittingen. Tijdens discussies over amendementen wordt er ook onmiddellijk in drie talen gewerkt. Een voorbeeld van tripartisme. In het Europees Economisch en Sociaal Comité worden heel wat meer talen gebruikt. En is de vertaling een bijkomend element van tijd dat mee bepalend is voor de timing van het volledige proces.

Niet alleen tolken spelen een sleutelrol. Ook de conferentietechniek met microfoons en verbinding naar de tolken cabines is bepalend. Opvallend is dat ze in geen enkele zaal dezelfde lijkt te zijn. Wandel door de verschillende zalen en je krijgt een beeld van de evolutie van de technologie. En het goede nieuws is dat onze West-Vlaamse multinational Televic daarbij een dominante rol speelt. In bijna alle zalen aanwezig met af en toe een plaatsje voor een concurrent. Duidelijk is ook dat het comfort van de systemen met de tijd verbetert. De oortjes , de knopjes , de lichtjes , de kwaliteit van het geluid. De nieuwste zalen zijn zelfs voorzien van een individueel interactief scherm met ingebouwde automatische camera gekoppeld aan de ‘spreekknop’. Een druk op die knop en je bent meteen ook zichtbaar op de grote schermen. Zo gebeurt het al eens dat ‘per ongeluk’ de buurman even in beeld wordt gebracht. Als die ligt te slapen, levert dat leuke reacties op. En er zijn zeker nog heel wat technologische verbeteringen mogelijk. Zo is het wachten op een automatisering van de vertaling van het gesproken woord, Paul en Jo indachtig. Met artificiële intelligentie zou morgen zelfs kunnen worden ingegrepen in de inhoud van de boodschap zodat de frequente nietszeggende zegjes automatisch in het niets verdwijnen.

‘Vertalen is de kunst van het falen’ Umberto Eco